İlkokula gittiğim dönemlerdeydi sana en son yazdığım mektup.Annem söylerdi ben yazardım.Ne duygularımı ne kendimi ifade edemezdim.Ama yinede sana yazmanın sevincini yaşardım.Aradan uzun yıllar geçti.Kardeşim büyüdü ben büyüdüm, düşüncelerim duygularım ve yüreğim büyüdü.En çok büyüyende ne oldu biliyormusun?Sana olan sevgim kişiliğine olan hayranlığım.Evet sevgili babacığım gözümde büyüttüğüm o kadar anlamsızlıkların içinde en anlamlı olan sendin.Biliyorum fırtınalar kopan o yüreğinde evlatların için ne kadar derin bir sevgi beslediğini.Biliyorum için için yandığını.Başını her yastığa koyduğunda cevabı verilmemiş birçok soruyu yüreğinin derinliklerine gömdüğünü.Biliyorum başkasının acılarına ağlarken asıl seni yakan ateşin kendi acıların olduğunu.Beni ve kardeşimi ne kadar çok sevdiğini biliyorum.Senin için ne kadar değerli olduğumu biliyorum.Seninde bilmeni istediğim şeyler var.Seni içimden hep sevdim başkalarına seni çok sevdiğimi defalarca söyledim ama karşına geçipde ''BABACIĞIM SENİ ÇOK SEVİYORUM'' diyemedim hiçbir zaman.Evet bu bir eksiklik babacığım.Oysa birbirini sevmeyipde seviyoru oynayanların cirit attığı şu dünyada bu büyük bir eksiklik değilmi.Beni bağışla işte şimdi söylüyorum....
SENİ SEVİYORUM BABACIĞIM....
SENİ ERKEK ÇOÇUĞU GİBİ SEVİYORUM....
SENİ İKİ ÇOCUĞUNDAN BİRİ OLARAK SEVİYORUM....
SENİ ŞU KÜÇÜCÜK DÜNYADA KOCAMAN SEVİYORUM....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder